Marazm i masówka. O dwóch takich atrakcjach Malty, które nas zawiodły

Bardzo cieszyliśmy się na zwiedzanie południowej części Malty. A właściwie południowo – wschodniej. To, w przeciwieństwie do wielu innych śródziemnomorskich wysp, rejon mniej przekształcony i zurbanizowany, bardziej autentyczny niż inne części Malty – mało tu infrastruktury turystycznej, a dużo surowych krajobrazów z wysokimi, malowniczymi klifami włącznie (będziemy z resztą o nich jeszcze pisać), prehistorycznymi świątyniami i wioskami rybackimi. Tak przynajmniej jest w teorii. Bo w praktyce…

Jak eksploracja południa, to (pomijając kilka mniej znanych a fajnych miejsc, jak Las Buskett, klify Dingli, St. Peters Poll czy Had Dingli) oczywiście obowiązkowo – pocztówkowa wioska rybacka Marsaxlokk i słynna Blue Grotto. Niestety, obie atrakcje nas zawiodły – musimy stwierdzić to z wielką przykrością ale jednak stanowczo. A dlaczego tak się stało? Poczytajcie dalej…

Marazm

Do Marsaxlokk (jedna z najdziwniejszych, i tak już dziwnych nazw miejscowości na Malcie) turyści udają się głównie po to, by zjeść w którejś z małych knajpek świeżą rybę dopiero co złowioną przez miejscowych rybaków. My też postanowiliśmy zaspokoić nasze kulinarne potrzeby właśnie tutaj i spróbować rybki. Nie było to proste – w każdej knajpce i restauracji mnóstwo ludzi, wszystkie stoliki zazwyczaj pełne, poza tym ceny raczej powyżej maltańskiej średniej (chociaż podobno – jeśli chodzi o ryby – najniższe na całej Malcie)! No ale w końcu udało się!

Szczęśliwi, że znaleźliśmy miejsce idealne dla nas gdzieś w środkowej części promenady (menu dnia – ryba plus sałatki i pieczone ziemniaczki, no i deser w miarę przystępnej cenie – ok 11 Euro ) usiedliśmy przy jednym ze stolików rozłożonych po prostu na chodniku przed małą knajpką i czekaliśmy, czekaliśmy, czekaliśmy… W końcu się udało! Jest nasza rybka!  Bardzo dobra, to fakt, no ale nie mogliśmy zjeść w spokoju, ponieważ po jakiś 10 minutach panowie kelnerzy a także właściciele knajpki zaczęli powoli zbierać wszystkie stoliki, krzesła, składać „ogródkowe” parasole, w końcu zostaliśmy sami – nasz stolik, my dwoje przy nim na środku chodnika – z punktu widzenia przechodniów musiało wyglądać to komicznie! W końcu doszliśmy do wniosku, że to pora (choć było trochę popołudniu), gdy miejscowi kończą swoją pracę. Może nie będę wspominać o tym, że na obiecany w menu deserze nie było już mowy – nie zdążyliśmy go zjeść! No trudno! Przecież to nie najważniejsze – pomyśleliśmy! Czekały przecież na nas jeszcze słynne luzzu – kolorowe – czerwone, błękitne, zielone i żółte łódki rybackie z namalowanymi po obu stronach dziobu oczami Ozyrysa (to podobno na szczęście!) zacumowane w małej przystani.

No i rzeczywiście były bardzo malownicze i pięknie prezentowały się na tle błękitnego morza, z właściwie spokojnej zatoki (którą widać przy podchodzenia do lądowania na maltańskie lotnisko), ale mimo wszystko pozostał jakiś niedosyt – chyba spodziewaliśmy się czegoś więcej. Łodzi było stosunkowo mało. Z pewnością nie setki. Raczej dziesiątki. A może to nie ta pora dnia? A może są naprawiane? A może wypłynęły?

Wioska słynie z jeszcze jednej rzeczy, a mianowicie z codziennego targu (największy w niedzielę), który rozkłada się wzdłuż portu – można na nim kupić podobno wszystko, ale trzeba się tu znaleźć dość wcześnie rano. Wtedy też sporą jego część zajmują stoiska z rybami i owocami morza. One potem trafiają głównie do knajpek przy promenadzie. Nam nie udało się już zdążyć – nad brzegiem zatoki stało już tylko kilka niepozornych straganów z nieco już przygnitymi warzywami i  o zgrozo – z plastikowymi, tandetnymi, chińskimi zabawkami! Podobno z roku na rok jest coraz gorzej.

Transport: Do Marsaxlokk dojechaliśmy autobusem z przesiadką na lotnisku i w Bizrebugga (linie X4 oraz 85) To był jedyny raz, jak udało nam się zaliczyć przejażdżkę starym, stylowym busem z lat 60-tych. Powrót w drugą stronę linią 85 w kierunku Valetty.

Masówka

Kolejnym, niestety dużym rozczarowaniem, okazała się słynna Blue Grotto. Najpierw podróż autobusem miejskim linii 75 z Valetty do Wedi – iż -Żurrieq, spacerek nad małą, wąską zatokę (oczywiście w towarzystwie całej masy turystów i wzdłuż straganów z pamiątkami). Widok już od początku odstraszał niezależnego turystę z plecakiem (wycieczki zorganizowne – niekoniecznie). Turystyczne łodzie – właściwie motorówki z parasolami Algidy – żebyśmy nie dostali udaru słonecznego, czekały jedna przy drugiej! Jedna odpływała, druga przypływała. I tak ciągle. Żeby zobaczyć Blue Grotto trzeba z nich skorzystać, ponieważ dostać się tam można tylko od strony morza. W każdej łódce może znaleźć się maksymalnie 8 osób, zakładamy kamizelki ratunkowe, Marcin przygotowuje swój aparat i start! Wyścig ruszył!

Szczerze mówiąc, zorganiozowane jest to wszystko na zasadzie „masówki” – jedni płyną zobaczyć jaskinie i skalne groty, inni już wracają – łódki co chwilę się mijają, hałasując niemiłosiernie (co na to biedne stworzenia morskie? Czy one tu jeszcze są?). No ale nie to jest najważniejsze – oczekujemy z niecierpliwością na zobaczenie skalnych klifów i sześciu jaskiń (wycieczka to „objazdówka” wzdłuż tylu właśnie grot) ze słynną Blue Grotto. Krajobrazy rzeczywiście okazały się piękne, ściany jaskiń i wypełniająca je woda mieniły się przeróżnymi kolorami – zielonym, fioletowym, morskim, granatowym. Idealnie jest podobno wcześnie rano, gdy płaskie światło „wchodzi” wprost do grot. Oświetla ich wnętrze i tworzy różnokolorowe wodne refleksy.

Szkoda tylko, że to wszystko trwało tak krótko i odbywało się tak szybko (wycieczka trwa około 20-25 minut, a ponieważ jest tłok, turyści czekają na swoją kolej – panowie kierujący motorówkami starają się „załatwić” sprawę jak najszybciej – Marcin narzekał, że nie może nawet zrobić jednego porządnego zdjęcia!). Cena wycieczki też nie należy do najtańszych – 8 Euro od osoby.

Refleksje

Dziś zastanawiamy się, czy padliśmy ofiarą pułapki z cyklu „trzeba zobaczyć”, bo fakt uczestniczenia w tak mało subtelnej masówce, wręcz „turystycznym wyścigu” ciągle nam uwiera. To też okazja do rozważania czy warto próbować zobaczyć miejsca, gdzie przemysł turystyczny wypracował w pewnym sensie „monopol” na dostęp do nich, czy może za wszelką cenę szukać alternatywnych mniej znanych miejsc?
Od kilku lat, jak podróżujemy nasze preferencje się bardzo zmieniły. Staramy się uskuteczniać raczej ten drugi sposób. Pierwszy stosujemy tylko wtedy, gdy jest to koniecznie. Ale te dwa miejsca na Malcie generalnie nas zawiodły. Z naciskiem na Blue Grotto, która będzie się nam kojarzyć z nietypowymi „żaglami” – parasolami Algidy.

Byliście na Malcie? A jakie są Wasze wspomnienia?