Tym razem nie 48 godzin a jeden dzień! Czyli relacja godzina po godzinie z wypadu do Wiednia

GDZIE SPAĆ? Porównaj najtańsze noclegi w Wiedniu | Zarezerwuj hotel w Wiedniu

Wiedeń w jeden dzień – zwiedzanie godzina po godzinie

Godzina 7.00 – Katedra zachwyca. Nawet bardziej w środku, niż na zewnątrz. Ktoś wpadł na ekstrawagancki pomysł, by surowe wnętrza oświetlić kilkunastoma wielokolorowymi reflektorami. Uczucia mamy mieszane, ale widać, że ludziom się podoba. Na zdjęciach wygląda to niesamowicie. Wstęp do kościoła jest bezpłatny, za wejście na chór zapłacimy jednak. Szkoda, że udostępniana do zwiedzania jest jedynie lewa część nawy głównej.

Godzina 8.00 – Po posileniu się kawą i czymś tam jeszcze w pobliskim McDonaldsie – jedynej czynnej o tej porze jadłodalni (Pamiętajmy, że w soboty w Wiedniu ściśle pilnuje się okrojonych godzin pracy, czyli zazwyczaj 10-16…) ruszyliśmy w kierunku najstarszej części miasta, czyli Innerestad. Wtedy jeszcze pustawo, potem – jak się okazało – ciężko było wcisnąć szpilkę. Co na pierwszy rzut oka przykuło naszą uwagę? Porządek i czystość oraz… mnóstwo ekskluzywnych sklepów z polskobrzmiącymi nazwami. Niektóre był zniemczone – jak Soyka, inne po bożemu pisane – np. Trześniewski. Od razu nam się przypomniały czasy CK Monarchii, gdy tysiące Polaków do Wiednia jeździło po nauki, na zakupy albo po prostu uciekało, by skończyć z ograniczeniami życia w biednej Galicji.

Godzina 9.00 – Podchodzimy pod budynki Hoffburga od strony północnej czyli placu św. Michała. Tu znajdują się jedyna zachowane rzymskie ruiny w Wiedniu, który był przecież kilkanaście wieków temu nadgranicznym miastem imperialnym Vindoboną. Drugie pozostałości to ruiny Carnuntum – około pół godziny drogi na wschód od Wiednia. Przy placu znajduje się kościół św. Michała oraz Hiszpańska Szkoła Jazdy. Słynna ujeżdżalnia białych ogierów, znana na cały świat. Bilet na pokaz kosztuje tyle ile… wydaliśmy na cały wyjazd do Wiednia. Konie można obejrzeć za to w stajniach, znajdujących się przy bramie łączącej plac z innym – czyli Josefplatzem. Tutaj straciliśmy też 15 minut na dysputy z niesamowicie tłustym szarym kocurem. Rozumiemy, że gospodarzem tego przybytku.

Godzina 10.00 – Znów przecinamy ścisłe centrum, by dotrzeć do kościoła St. Maria am Gestade. Ta nietypowa gotycka budowla to jeden z… najwęższych kościołów, jakie widzieliśmy. Z konieczności urbanistycznej wciśniety w kwartał kamienic a ulicę Salvatorgasse. Surowe wnętrza i sklepienie zebrowe ciągną się na długości ponad 150 metrów. Przy zaledwie 20-30 metrach szerokości. Po drodze mija nas około… hmm czterech a może pięciu dorożek. Noooo, Wiedeń!

Godzina 11.00 – Warto skierować się na zachód, gdzie wiedeński „Ring” wydaje się najbardziej spektakularny. Po drodze widzieliśmy jak budzi się do życia jeden z wiedeńskich jarmarków na  placu Am Hof, przy którym warto odwiedzić również tzw „kościół chorwacki”. Ring, czyli tak naprawdę planty, tereny zielonego pasa zajętego przez arterie komunikacyjne. Kiedyś oczywiście duży system murów obronnych. Nie zachowała się jednak żadna brama. Przy ringu znajduje się plac słynnego wiedeńczyka Zygmunta Freuda oraz Kościół Wotywny (To nasze autorskie tłumaczenie). Wszystko jednak przyćmiewa ratusz miejski – gigantyczna, neogotycka budowla, większa niż setki zamków i tysiące katedr na świecie. Pod nią odbywa się zawsze największy z wiedeńskich jarmarków i największy miejski park w ścisłym centrum. Wszystko jest największe, więc wrócimy tu jeszcze! (Zobaczcie osobny wpis Ani o jarmarkach w w Wiedniu)

Godzina 12.00 – Snujemy się wzdłuż Ringu. Drugą charakterystyczną budowlą tej okolicy jest neoklasycystyczny budynek Parlamentu Austrii. Chatakterystyczna flaga powiewa nad czymś, co jest skrzyżowaniem rzymskiej świątyni, Kapitolu i British Museum. Mnóstwo ludzi wyleguje się na białych murkach i schodach i łapie późnojesienne słońce. Większość wchodzi mi w kadr przez co odchodzimy stąd bez udanego zdjęcia. Nie lubimy tego! A niby wszystkiego pilnuje gigantyczna Atena na marmurowym cokole.

Godzina 13.00 – Cesarz Karol zaprasza nas na teren Hoffburga, wołając „chodźcie, zobaczcie skąd zarządzaliśmy jednym z największych imperiów w historii Europy”. Jego konny postument stoi w samym środku otwartego parku, którego kulminacją jest fasada Hofburga. Przez wieki Hofburg był jednym z najważniejszych centrów politycznych i kulturalnych w Europie. Dziś oglądać możemy tu wszystko – od komnat (było ich 6000 sic!) przez ekspozycje, galerie obrazów po małe muzeum słynnej cesarzowej – Sissi. To właśnie jest symbol Wiednia. Już nie walc Straussa, nie kawa, nie ciasta lecz sylwetka Sissi, wszechobecna na wszystkich pamiątkach. Rywalizować dziś może z nią chyba tylko Felix Baumgartner, też austriak. Na olbrzymiej łące ktoś ćwiczy ze swoim psem frisbee. A tam dalej cały świat czeka w kolejce do pałacu!

Godzina 14.00 – Robi się tłoczno. Dziedzińce pałacowe wypchane są po brzegi przez fotopstryko-japończyków i resztę turystów. Autokary wycieczkowe  już dojechały do Wiednia i „wypluły” ze swoich wnętrz dziesiątki tysięcy turystów przechadzających się pomiędzy secesyjnymi kamienicami w poszukiwaniu pamiątek. Tutaj mała przerwa, udało nam się schronić w księgarni… geograficznej, co oczywiście zatrzymało nas na prawie godzinę. Marcin przeglądał wszystkie możliwe mapy. Austria i Niemcy to kraje, gdzie rynek map i atlasów jest największy na świecie. Taka tradycja. Kupiliśmy „Alpy”. W świetnej skali 1:700000

Godzina 15.00 – Uciekając przed tłumami, które naprawdę pączkowały, podjechaliśmy metrem poza ścisłe centrum, pod kościół Św. Rocha, skąd rzut kamieniem pod słynny Dom Hundertwassera. Obiekt… hmmm ciekawy, jednak czegoś mu brakuje. A, już wiemy – sensu. Budynek nie ma sensu. O ile twórczość Gaudiego, na której wzorował się artysta architekt miała sens on wydaje się udaną, bo udaną, ale jednak kopią innego pomysłu. Co ciekawe dom doczekał się już setek swoich kopii. Najnowsza powstaje w Jaworznie. Ciekawy budynek, ale nie powalił nas na kolana. Dosłownie spod domu jedzie tramwaj pod Prater. Wsiadamy i jedziemy kilka przystanków na pętlę. Jesteśmy w największym wiedeńskim parku, miejscu wypoczynku i rozrywki, pamiętającym oczywiście czasy Straussów a nawet dawniejsze. Z tramwaju główną aleją kierujemy się w stronę Wesołego Miasteczka. Jesteśmy serio zmęczeni. W lokalnej knajpie, przypominającej niemieckie bierhalle zamawiamy, to, co należy – czyli sznycle z ziemniakami. Na stół wjeżdża też piwo. Zestaw wychodzi 8 Euro. No jak się kończą kanapki to trzeba.

Godzina 16.00 – Już się ściemnia. Wychodzimy z restauracji zamroczeni i oszołomieni ilością kolorowych świateł, które nagle masowo się zaświeciły. To serce Prateru czyli placyk przy Diabelskim Młynie – Risengradzie, najstarszym tego typu młynie w Europie, gdzie kręcono jednego z „Bondów”, konkretnie „W obliczy Śmierci” z Daltonem. To był też ten film, gdzie popełniono najwięcej geograficznych błędów (jak np. zjazd po śniegu z Bratysławy do Wiednia. Hmmm) Bilet na widokową przejażdżkę to wydatek 9 Euro. Trochę dalej znajduje się inne diabelskie koło, z które Risengrad prezentuje się najlepiej. Tutaj bilet kosztuje 3,5 Euro. Przy wejsciu do Prateru kolejny jarmark. Dominują młodzi wiedeńczycy. Wszyscy rozmawiają, piją grzańce w kubkach, gwarno. Fajnie

Godzina 17.00 – Spod Prateru możemy wrócić do centrum metrem. Duża stacja przesiadkowa, połączona z koleją znajduje się kilkaset metrów od wejścia. Wybieramy linię czerwoną, by potem przesiąść się na zieloną i dojechać pod Schonbrunn. Stacja o tej samej nazwie różni się od innych. Stylizowana jest na perony z przełomu wieków. Pod pałacem, który był letnią rezydencją Habsburgów (moment… letnią? Przecież jest gigantyczny! Razem z przybudówkami, zoo, ogrodami i parkiem przewyższa Wersal) również tłumy i kolejny z wiedeńskich jarmarków. Ten wyróżnia się minimalizmem, jest stylowy. Świetnie przyozdobione choinki, żółte światła monumentalne fasady pałacu i designerskie daszki. W tle chór który śpiewa kolędy. W sumie jest pierwszy dzień Adwentu, można. Szkoda, że padło im nagłośnienie. Jedynie te tłumy… Po raz pierwszy gubimy się i przez 30 minut szukamy wzajemnie. Pałac w Schonbrunn to obiekt na osobne zwiedzanie w ciągu jednego dnia. Jeśli jesteście tu na 1 dzień to nawet nie myślcie, że znajdzie się w Waszym planie zwiedzania. My tak nie myśleliśmy. Ale pałac zaliczony.

Godzina 18.00 – Powrót do centrum postanowiliśmy zrobić w wersji „jak najdłuższej”, gdyż mieliśmy bardzo dobry czas. Ta godzina upłynęła nam na podróży po mieście. Trochę metrem, trochę tramwajami. I jeszcze trochę metrem. Refleksja po tej przejażdżce jest taka, że każdy tramwaj i każdy autobus i każdy pociąg nie spóźnił się ani minuty. Tablice pokazujące czas pozostały do przyjazdu środka komunikacji mają w Wiedniu sens.

Godzina 19.00 – Jesteśmy znów pod ratuszem. Mamy wrażenie, że wszyscy wychodzący ze stacji różowego metra „Rathaus” idą na jarmark. Kurde, mamy dobre wrażenie… Szkoda, ze trzeba rozpocząć zabawę w „enszuldigung” czyli ciągłe przepychanie się pomiędzy grupkami zagadanej młodzieży, turystów i innych, przepychających się ale w przeciwnym kierunku. Ostatecznie nie zatrzymaliśmy się „na grzańcu”. Jakoś straciło to swój urok. To znaczy zepsuło nasze ciepłe wyobrażenia o tej czynności. Młodzi spotykają się tu by przechadzać z kubkami pełnymi niskojakościowego napoju, niczym z kubkami z kawą ze Starbucksa, są głośni i zajmujący. To jest fajne na swój sposób, ale zaczyna przypominać party pod gołym niebem niż to, co Wam się wydaje czyli skrzypiące dreptanie pomiędzy straganami przy lekkim mrozie i śniegu w tle kolęd czy pastorałek. Nie ma żadnych kolęd, paradoksalnie nie ma też nigdzie szopek, Jezusa, motywów biblijnych. Są renifery i (serio, świetne) sowy ze świecącymi oczami. Obok jarmarku znajduje się kilka nietypowych drzew wystrojonych jak stróż w Boże Ciało. Jedno to drzewo miłości, obwieszone czerwonymi sercami inne to drzewo mrozu ze sztucznymi soplami. Najlepsze drzewo jednak to te, opanowane przez mroczne sowy 🙂

Godzina 20.00 – Udajemy się w północne rejony starego miasta nad Kanał Wiedeński, czyli sztuczną odnogę Dunaju. Sam Dunaj przepływa daleko od centrum, to więc jedyny ciek wodny w tym rejonie. Tu np. znajduje się przystań wodolotów do Bratysławy i Budapesztu. Posilamy się po raz kolejny (np. nudlami curry). Wiedeń jest miastem bardzo kosmopolitycznym. Pełnym imigrantów. Widać to również w pewnym sensie w strukturze gastronomicznej miasta. Znajdziemy tu knajpy wszystkich kuchni i narodowości.
Powoli czas się zwijać. O 22.00 autobus powrotny do Katowic. Gdy jednak miasto zabłysnęło feerią barw i tysiącem kolorystycznych miksów świetlnych Marcin po raz kolejny chwycił za aparat i zrobił m.in takie zdjęcie.

Godzina 21.00 – Przejazd nocny w kierunku Sudtirolplatz. Miasto pustoszeje, bo zimno. To znaczy nie ma już takich tłumów na ulicach. Większość gromadzi się w knajpach i klubach lub na jarmarkach, gdzie w ścisku – jak rozumiemy – wszyscy ogrzewają się jak pingwiny w burzy śnieżnej. O! Znowu wolne miejsca na samym końcu autobusu. W Katowicach jesteśmy następnego dnia o 6.00 rano.
POMOCNE LINKI:

>> Wiedeń na 2 dni lub weekend. Co koniecznie trzeba zobaczyć?

>> Darmowe atrakcje w Wiedniu. Zwiedzanie bez pieniędzy

>> Najważniejsze jarmarki adwentowe Wiednia

>> Wiedeńska relacja Michała, naszego „znajomego z Sahary” – Szkoda, że się minęliśmy o kilka dni

>> Niesamowicie ciekawa knajpa. Jesz co chcesz, płacisz… ile chcesz!

GDZIE SPAĆ? Porównaj najtańsze noclegi w Wiedniu | Zarezerwuj hotel w Wiedniu