Jak spędzić noc na pustyni? Rozdział 1: Malowanie światłem i narty na Saharze

Noc na pustyni to na pewno jedno z największych przeżyć, które może Cię doświadczyć w czasie podróżowania. Tak przynajmniej uważamy my i pewnie spory ułamek reszty świata podróżującego. Nigdzie indziej nie widać tylu gwiazd – nie ma szans (chyba, że w Bieszczadach?), nigdzie indziej horyzont nie jest taki „wygładzony” a kolor ziemii i nieba o zachodzie słońca tak do siebie podobny.

Udało się odwiedzić Pustynię Błędowską i Siedlecką w Polsce (he he) ale również Saharę w okolicach Douz w Tunezji, Wadi Rum w Jordanii i Zachodnią Saharę, o której słów kilka w tym wpisie.

Gdy lecieliśmy do Maroko – plan był dość jasny – cokolwiek by się działo, paliło, lało, grzmiało i wiało – musimy dotrzeć pod granicę z Algierią. Czy to do Merzougi czy Zagory – bo to dwa kierunki dla ludzi, mających takie plany jak my.

Skąd, za ile i z kim?

Najlepszymi punktami wypadowymi na głębokie południe (a właściwie południowy-wschód) Maroko są Marrakesz i Agadir. Z tego pierwszego rusza sporo turystów plecakowych z tego drugiego, uczestnicy zorganizowanych wycieczek z biurami. Choć niekoniecznie. Istnieją też biura lokalne, organizujące wyprawy z Fezu, ale jest to trochę karkołomne. Wycieczki na południe obejmują zazwyczaj berberyjskie kazby i podróż do którejś, wymienionej wcześniej „pustynnych wiosek”. Najtańsze oferty można upolować w marakeskiej medinie. A co ciekawe negocjowanie cen czasami kończy się nawet na 30% początkowej. Można też zapobiegawczo rezerwować wycieczki z wyprzedzeniem online, szukają Morocco Sahara 2-days trip czy 3-days trip, ale tam raczej nie da się zbić ceny.
Nasza kosztowała ostatecznie 70 dolarów na osobę za 3 dni z 2 nocami, przewodnikiem, samochodem SUV. W naszej „ekipie” było ponad 10 osób z różnych krajów – ale to nie ważne. Ważni byli jedynie Mateusz i Michał, których poznaliśmy przy tej okazji – dwuosobowa szalona ekipa z Krakowa, która do Maroko przybyła na stopa, by pojeździć na nartach na Saharze i… wrócić. Michał prowadzi (słynnego już w sumie i popularnego) bloga Życie Jest Piękne, Mateusz opowiada świetne historie i narracje na swoim blogu gorecki.in. Świat jest mały!
I teraz macie czas na wewnętrzne zachwyty, ochy i achy. Powiedzmy 15 sekund…

Ok a my dodamy jeszcze, że z Michałem spotykamy się przypadkiem on-line po roku, gdy szukamy pomocy do… stworzenia naszej strony www. Czujecie to? Tym samym historia niesamowicie zatoczyła koło i Michał, zdolny grafik z fajną kreatywną ekipą pomógł nam stworzyć naszego bloga i szereg funkcjonalności w nim. Także polecamy!

Jak to wygląda?

Do Merzougi dojechaliśmy pod wieczór drugiego dnia. Z wioski wyrusza „karawana” wielbłądów w kierunku obozów wgłąb pustyni. I teraz ciekawostka – karawana idzie niecałą godzinę, wcześniej kupujemy 4 litry wody na głowę, zamrożonej w kość i wkładamy pod wełniane siodło. Podobno bez tego ani rusz. Natomiast fragment Sahary koło Merzougi to gigantyczna, kilkudziesięciokilometrowa „łacha” piasku, sięgająca ponad 300 metrów wysokości. Co nie jest czymś normalnym, zważywszy, ze Sahara to głównie pustynia kamienista.
Ta bliżej Zagory – jakby się ktoś zastanawiał – też jest piaskowa, ale dużo bardziej „płaska”. To znaczy wydmy tam są stosunkowo niskie i subtelne. Tutaj – wspinaczka na szczyt do niezły wyczyn i ogromny wysiłek kaloryczny.

Noc jak noc na pustyni… takie tam. Koce rozkładamy bezpośrednio na piasku, następuje gapienie się w niebo, gdzie gwiazdy widać jak na dłoni, koło głowy kulkę popycha mały skarabeusz, następuje pora malowania światłem, po chwili wszyscy sięgamy po kurczaka w kuskusie, gotowanego we wspólnym tadżinie. Namioty to właściwie koce i płócienne  płachty, zarzucone na drewniane konstrukcje z palików i żerdzi. Gdy zerwał się zaskakująco mocny wiatr – wszystko prawie fruwało. W ostateczności większość z nas spała pod chmurką, z plecakami pod głową i kocami. Bo to chyba dla większości jest jasne, że noce na pustyniach są chłodne. Są.

Rano wstajemy około 4.30 razem z pomrukiwaniami niecierpliwych wielbłądów. Słońce wstaje po chwili, i oblewa nad od prawej, gdy kawalkada kameli z turystami idzie w kierunku wioski.

Są takie elementy podróżowania, które nie dadzą się odseparować od klasycznego „przemysłu turystycznego”. Można powiedzieć, że to był jeden z nich. ale wiecie co… Absolutnie nie żałujemy. A noc na pustyni Wadi Rum to było coś jeszcze innego. I o tym w następnym odcinku.

Noc na pustyni w Maroko. A teraz kurtyna i… foty!

To czarne i liczne to staczające się do jednego miejsca wielbłądzie bobki

Przykładowy obóz beduiński

Dla pobudzenia wyobraźni – perspektywa człowiek – pustynia – wydma

     
Mistrzowie drugiego planu to jędzący Mateusz i rozmyślający Michał

Tak się maluje światłem na Saharze. Dosłownie tuż przed wschodem słońca

Kamele wstały – no to jadziem!

     

And time to wideo. Chyba warto!