Labirynt Fauna albo Alicja w Krainie Czarów? Niesamowite ogrody Sintry

Całkiem niedaleko Lizbony znajduje się malownicza Sintra. Ze względu na na swoje położenie – wśród zielonych wzgórz i lasów sprawia wrażenie miejsca jak z bajki. Albo baśni. Jak kto woli.
A jeśli jeszcze do tego dodamy iście bajkowe pałace i ogrody o fantamasgorycznym stylu, to poczujemy się jak w zaczarowanej krainie. Specyficzny klimat jaki tu panuje sprawił, że Sintrę doceniali – jako idealne miejsce na wypoczynek liczni władcy Lizbony, a swoje rezydencje wznosili tu wpływowi, bogaci, a nierzadko bardzo ekscentryczni arystokraci. Niektórzy byli dziwni…

Przyjeżdża się tu głównie po to, by zobaczyć kolorowy, niezwykle oryginalny Palacio Nacional da Pena ale też ruiny dawnego Zamku Maurów, górującego nad miasteczkie czy Palacio Nacional z charakterystycznymi kominami w kształcie stożków. Ale przyjeżdża się tu także dla wspaniałych parków i ogrodów – tajemniczych, romantycznych, często dziwnych ale napewno interesujących. Można się w nich poczuć jak w Labirycie Fauna albo Alicji w Krainie Czarów. To takie nasze skojarzenia. Proste, ale szczerze – bardzo zasadne. Jakby szukać podobnego miejsca w Europie to może udałoby się dopasować tu Park Guell w Barcelonie.

Odwiedziny w Sintrze. Zwiedzanie miasteczka i pałacu Palacio Nacional

Pałac i Ogród Quinta da Regaliera

Czegoś takiego jeszcze w życiu nie widzieliśmy! Spacerując po ogrodzie cały czas zadawaliśmy sobie pytanie „co brał?” pomysłodawca i właściciel kompleksu pałacowo-ogrodowego – czyli brazylijski krezus Antonio Carvalho Monteiro.
W ogrodzie zobaczyć można mnóstwo różnych mniejszych i większych budowli – wieże widokowe, mostki przerzucone nad porośniętymi rzęsą wodną jeziorkami, kaplice, pawilony, posągi, statuy, kamienne ławki. Groty i podziemne (za dnia niczym nieoświetlone) korytarze, nadają temu miejscu atmosfery grozy i wszechobecnej tajemniczości. Pełno jest tutaj symboliki – z jednej strony związanej z mitologią portugalską, z drugiej związanych z masonerią, templariuszami, czy alchemią – Krzysiek wyjaśnia nam dziwne upodobania arystokraty.

Po raz kolejny można więc zadać sobie pytanie – co wyprawiał tutaj Antonio Monteiro ze swoimi towarzyszami? Gdy zobaczymy największą chyba atrakcję tego miejsca, a więc Studnię Inicjacji, która tak naprawdę nigdy nie była zapełniona wodą, nasze domysły stają się coraz bardziej mroczne. Studnia połączona jest podziemnymi tunelami z sadzawką, na dole Parku, idziemy dobre pięć minut w ciemnościach, ufająć Krzyśkowi, który był już tutaj. Co jakiś czas pada deszcz.
To charakterystyczne dla tego miejsca w styczniu, więc jest nam to na rękę. W parku jest ponadto dporo małych grot i skalnych schronisk. Oczywiście wszystko sztuczne, choć wygląda jak prawdziwe. Bez ani cienia kiczowatości. Naprawdę. Jeśli ktoś rozważa sesję ślubną w okolicach Lizbony – to miejsce nadaje się na to, jako mocne 9/10!

Ogród Palacio da Pena (Parque da Pena). Tak naprawdę trudno jest nazwać go ogrodem, bo nie jest to ogród z jakim kojarzyć się może „typowy” przypałacowy skrawek zieleni. Tak po prawdzie to około 5 hektarowa gęstwina drzew i krzewów i przeróżnej egzotycznej gdzieniegdzie roślinności, poprzecinanej ścieżkami i rozmaitymi budowlami (na przykład Świątynia Kolumn). Ze względu na panujący w Sintrze mikroklimat rosną tutaj między innymi eukaliptusy, cyprysy, kamelie, czy oleandry. Można udać się na punkt widokowy albo też na najwyższy szczyt Serra da Sintra – Cruz Alta otoczony dziesiątkami sorych rozmiarów głazów, ponieważ wyraznie widać na tym terenie działalność erozyjną. Ciekawa jest także Dolina Jezior. W ogrodzie znajduje się pomnik rycerza – jedni uważają, że przedstawia króla Ferdynanda, inni widzą w nim architekta kompleksu – barona Eschwege. Park łączy się płynnie z sąsiednim ogrodem Condessa D’ella.

Ogród w Palacio Nacional de Sintra, jeszcze przed kupnem biletów upoważniających do zwiedzania pałacowych wnętrz, można pójść do wypielęgnowanych, tarasowo położonych ogrodów. Do tej części ogrodów – znajdującej się po lewej stronie od wejścia wstapić można za darmo. Zieleń widoczna jest tutaj niemal z każdego okna pałacu – z jednej strony widzimy bujnie porośnięte wzgórza Sintry, a z drugiej „zielone” dziedzińce.

Ogród wokół Pałacu Montserrat. Położony jest najdalej od centrum Sintry, znajduje się wokół kameralnego pałącu o tej samej nazwie, powstał w XIX wieku w duchu eklektyzmu. Wielu turystów twierdzi, że podobał im się najbardziej z wszystkich. Został niedawno doceniony jako zdobywca głównej nagrody w plebiscycie na najpiękniejsze parki historyczne Europy. Z pewnością wyróżnia go od wszystkich mnóstwo motywów, pochodzących z architektury Mauryjskiej a nawet indyjskiej a także spora kolekcja roślin egzotycznych, które sobie w tym mikroklimacie całkiem niezle radzą.

Ogród Condessa D’ella

Znajduje się na końcu kompleksów parkowych, blisko najwyższych szczytów Gór Sierra de Sintra. Po częstych i mocnych wiatrach znad Atlantyku, część eukaliptusowych lasów tworzyła spektakularne wiatrołomy. Dalej na wschód jest już tylko zagubiony w lesie Convento dos Capuchos.

Warto jest się tu udać, po to chociażby żeby zobaczyć wznoszący się w oddali Pałac da Pena. Punkt widokowy znajduje się przy skalnych ostańcach. Taki też był m.in. cel naszej wizyty w tym miejscu – mimo zmiennej pogody – raz piękne słońce, a za chwile porywisty wiatr i ulewny deszcz, zdecydowaliśmy się przejść obok ciekawego butynku wzorowanego na alpejskich chatach – Chalet, wykonanego w całości z korka i dalej w stronę wspomnianych skał, by stamtąd objąć wzrokiem bryłę kolorowego zamku.
Ogród znajduje się w zachodniej części Parku Pena, a założony został na zlecenie króla Ferdynanda II i jego drugiej żony. Nam niestety nie udało się, ze względu na pogodę zobaczyć innych jeszcze atrakcji ogrodu, jak chociażby budynków dawnej stajni. Rozpadało się i zmoczyło nad do dwóch warstw. I tak cud, że mogliśmy wejść na teren kompleksu, mimo ostrzeżeń przed silnym wiatrem i niebezpieczeństwem łamiących się przez wichurę drzew.

Na pewno chcielibyście więcej zdjęć z tych miejsc. Więc niech tak się stanie:

Pałac i Ogród Quinta da Regaliera:

 

Condessa D’ella: