Podróż to nie odległości. Podróżuj do tutaj. Bo możesz

Adam wrócił ze Sri Lanki. Nigdy tam nie byliśmy. Gdy zapytałem go jak było odpowiedział, że „zajebiście, spoko jedzenie, super klimat”. Gdy byłem ciekaw jak tam jest, odpowiedział, że „inny świat człowieku, to trzeba zobaczyć”. Adam nie zaskoczył mnie.
Kasia wróciła z Suwalszczyzny. Nigdy tam nie byliśmy. Gdy zapytałem ją jak było, odpowiedziała „wyobraź sobie środkową Finlandię, tylko więcej wybrzuszeń. Wystarczy wejść na jedno, rozsiąść się i widzisz scenografię jak w teatrze: pierwszy, drugi, trzeci czwarty plan. Raz ze srebrnym jeziorem, raz z żółtym wzgórzem, raz z niebieskim jeziorem, raz z brązowym wzgórzem… I te wysokości względne są niesamowite”.
Kasia zaskoczyła mnie. W tym wpisie gościnnie wystąpiła trójka takich osób.

Znamy sporo osób, które wróciły z dalekich krajów, ba nawet takie, które w dalekich krajach były dość długo, ale przy głębszej rozmowie okazuje się, że nie miały okazji, nie chciały, nie potrafiły poznać tego kraju w sposób nawet podstawowy. Wręcz nie znały jego historii, klimatu czy fauny. Albo nie mogły, nie chciały nie musiały. Nie nam to oceniać tak naprawdę. Nie każdy potrafi opisywać czy opowiadać. Ale nie każdy potrafi też odczuwać. My też się wciąż tego uczymy.

Ale do czego zmierzam…

Spora część ludzi błędnie zakłada, że podróż musi być daleka. Że samo słowo „daleka” już definiuje podróż właśnie. Że jak podróż to daleka, egzotyczna, orientalna. Że D-A-L-E-K-O to tak naprawdę podróż. I że P-O-D-R-Ó-Ż to wtedy, gdy dopiero daleko.

Że w takim razie:
– to nie dla mnie, marzenie ściętej głowy
– Oni to mają życie. Ten to pożyje
– Ci to podróżują a niech ich drzwi ścisną
– Chyba trzeba Cię zbanować za te fotki

I koło się zamyka.

I piszemy to my, którym blog wywrócił życie o 180 stopni i dzięki blogowi w dwa lata odwiedziliśmy środkowoamerykańską dżunglę, Jawę, metropolie Półwyspu Malajskiego czy Indyjskie zachodnie wybrzeże, Stany Zjednoczone , Chiny, Japonię, Tajlandię, Andaluzję i wiele innych miejsc, mając tyle samo dni urlopu co reszta Nowaków. A obiecaliśmy sobie, że od tego roku każde lato będziemy spędzać w Polsce. Bo ona na to zasługuje. Ba, postanowiliśmy wręcz mocniej eksplorować znów swój region.

Słuchajcie – podróż to nie odległości. Kto tak myśli – błądzi. Jesteście fantastycznymi podróżnikami i odkrywcami. Potraficie odkryć i zobaczyć coś, czego nikt Wam nie zabierze. Wszyscy!

Odczuwaj a nie podglądaj!

Naszym zdaniem podróż to coś innego niż przemieszczanie się. To nawet coś innego, niż poznawanie obcych kultur i ludzie poznani po drodze. Podróż to stan, w którym czujesz, że zerkając w każdą z czterech stron jesteś w stanie się zachwycić czymś, czego nie widzisz w miejscu, gdzie przebywasz najczęściej. Miejsce, które Cię otacza możesz opisać na nowo i wiesz, że zanim wrócisz w poniedziałek rano do pracy, możesz oprzeć głowę o szybę w tramwaju, zamknąć oczy i jeszcze raz rozejrzeć się we wszystkie cztery strony. I wiesz, że było inaczej. To też była podróż. Nawet jeśli zajęła Ci pół dnia wyjazdu za miasto albo trzy godziny spaceru.

„Podróż to stan, w którym czujesz, że zerkając w każdą z czterech stron jesteś w stanie się zachwycić czymś, czego nie widzisz w miejscu, gdzie przebywasz najczęściej”

Wiadomo, różne komplementy cieszą blogera. Ale nas osobiście bardzo cieszą te w stylu „po przeczytaniu i zobaczeniu tego miejsca u Was zupełnie inaczej na nie teraz patrzę”. Bardzo sie staramy pokazywać różne miejsca trochę inaczej. To ryzykowne, ale potrzebne. Ale niektórzy to rozumieją. Nawet Ci najwięksi, naprawdę doświadczeni podróżnicy.
Sporym zaskoczeniem było dla mnie, gdy podczas nagrania programu podróżniczego Tomka Michniewicza w Radiowej Jedynce, jakies 2 mies temu mieliśmy rozmawiac o tym „jak powinno się opowiadać o podróżach”. No spoko. Ale dodatkowo Tomek mocno skupił się na wątku… podróży do ostatnich przystanków, którą wymyśliliśmy i zamierzamy rozwijać. Sam chciał. To było niezwykle miłe.

Bo czym jest podróżowanie bez umiejętności „odczuwania miejsc”? Tylko przemieszczaniem się.

Czym jest podróżowanie bez świadomości pewnych zjawisk i procesów? Tylko podglądaniem.

Ktoś może mieć zdrapane połowę mapki – zdrapki czy innej, wypełnianej kolorami na tripadvisorze, ale gdy zapytasz go, jaki kolor nieba w swoich podróżach najbardziej zapamiętał, może mieć problem, bo przecież niebo jest albo niebieskie albo czarne. Prawda?

Ktoś może mieć przelatane i zakreskowane w flightdiary trzy razy więcej niż ma równik, ale gdy zapytasz go o to czym różnią się drzewa te na równiku i te łęgowe koło Piotrkowa, może mieć problem, bo przecież drzewa są liściaste, iglaste i tropikalne. Co nie?

W końcu ktoś mógł próbować najlepszych potraw w świetnych restauracjach, ale gdy zapytasz go, by opowiedział jaka jest historia tej potrawy i skąd biorą się jej składniki, może mieć problem bo przecież wszystko jest oczywiste: jacyś lokalni dostawcy. Ewentualnie… o zobacz, ale mam całe danie na tej fotce.

Podróż to smak nieznanej Ci dotąd potrawy, niezwykle aromatycznej i historia jej pochodzenia, która gdzieś tam chowa się w talerzu ale również swojskiej kiełbasy, upieczonej na własnoręcznie wykonanym patyku z nadrzecznej wierzby nad ogniskiem pośrodku zakola rzecznego. Albo zapach suszonej trawy podczas sianokosów. Albo chabry w środku jęczmienia i remizy przy betonowych słupach (wiecie co to są remizy?). Albo poranne uliczki w Rzymie, gdy wilgoć po służbach porządkowych miesza się z pyłem miasta i zapachem z piekarni.
Podróż to zapach orientalnej przyprawy, którego nigdy nie zapomnisz, ale również specyficznej mieszanki dojrzewającego zboża i mokrej ziemi tuż po burzy na wzgórzu obok Twojego miasta.

Podróż to świadomość.

Tym sposobem podróżą będzie dotarcie do najpiękniejszej skarpy nad rzeką w twoim mieście albo blisko tego miasta. Skarpy nad rzekami to wbrew pozorom nie są powszechne miejsca. Dlaczego rzeka w tym miejscu nie dała rady sforsować ziemi? Miała tyle czasu, a poddała się, zakręciła a teraz powstała dzieki temu naturalna scena. Fachowo nazywa się to „terasa”. Niedawno podobną odkryłem blisko drogi powrotu z pracy do domu. Druga sprawa, że znana Ci rzeka prawdopodobnie kilka tysięcy lat temu płynęła w innym miejscu. Jesteś w stanie odnaleźć dawne koryto i zobaczyć co tam dziś jest? Wejdź na google maps i szukaj blisko charakterystycznych zawijasów w kształcie litery „C”.

Wejdź i zerknij na swoje miasto z nieznanej perspektywy, rozejrzyj się dookoła

Tym sposobem warto też kupić sobie mapę turystyczną okolicy swojego miasta lub miasta. I odszukać trochę miejsc, ograniczonych (na ogół) zieloną przerywaną linią lub zielonymi odwróconymi literkami T. To zapewne rezerwat, użytek ekologiczny, obszar chronionego krajobrazu etc…
Może to czas zdobyć najwyższe wzgórze w okolicach Twojego miasta? Polska generalnie jest płaska, ale lądolody nieźle ją przeorały. Wejdź i zerknij na swoje miasto z nieznanej perspektywy, rozejrzyj się dookoła. Tu wszędzie kiedyś była ogromna połać lodu. Właśnie udało Ci się dotrzeć na teren dawnej Arktyki. A może zdobądź „koronę” swojego miasta. W Warszawie już na to wpadli.

Nie ma miejsc, w których nic nie ma

Celem podróży może być też światło. Śmiejcie się, ale światło jest różne. Najgorsze i najnudniejsze w środku dnia, pomiędzy 12 a 14. Wtedy pionowa lampa zaburza świat. Cienie są krótkie, kontrasty pomiędzy wypaloną bielą a czernią za duże. Zawsze na 2 godziny przed zachodem słońca (tu sprawdzaj godziny) światło jest płaskie, faktury budynków głębokie, świat zmienia się w obraz impresjonistów lub klasycystów. Ludzie rzucają długie, brązowe cienie a słońce przebija się przez liście w taki sposób, że ta zieleń zawsze jest taka oliwkowa. Na godzinę przed zachodem startuje złota godzina – raj fotografów, jaskółki schodzą już nisko, wtedy warto zawsze być… gdzieś. Gdziekolwiek.

Pisaliśmy o tym jakiś czas temu w bardzo dobrze przyjętych postach: „Uciec, ale dokąd?” oraz „Co się liczy” i chcemy kontynuować zachęcanie Was, wszystkich, którzy nas odwiedzają i czytają, że podróżowanie, wyciskanie ze swojego czasu wolnego każdej chwili na odkrywanie miejsc inaczej – to kwestia umiejętnego podejścia do tematu a nie pieniędzy i mnóstwa czasu wolnego.
Dlatego warto przeprosić się z geografią, historią i przyrodą. Np. jeśli mieszkacie w Krakowie. Wiedzieliście, że na granicy miasta jest miejsce, gdzie kilkadziesiąt tys. lat temu mieszkała całkiem spora grupa człowieka pierwotnego?. Takie historię akurat pokazuje Gosia na swoim kanale przygodowym. Takich osób jest sporo.

Znamy naprawdę bardzo dużo blogów podróżniczych, wiele bardzo ciekawych. Ale najciekawiej się czyta i największą wartość mają dla nas te, w których widać, że osoba pisząca ma wielką wrażliwość do opisywanych miejsc. Poza tym, że jest użyteczny, przydatny, wnosi „coś” to potrafi opowiedzieć ciekawie historię o kamieniu, jeziorze, górskim masywie, rzece albo miejscu, o którym większość pisała, że „nic tam nie ma”. Podróżniczy bloger nie powinien tak pisać. Nie ma miejsc, w których nic nie ma. To po prostu nierealne.
Do grona kilkunastu takich blogerów możemy zaliczyć między innymi Anitę Demianowicz, Justynę Sekułę czy Pawła Klimka. Czytając to o czym piszą i jak piszą zawsze możesz mieć pewność, że choćby 20 osób napisało TAK czy SIAK to oni napiszą inaczej.

Zapytaliśmy ich o ich ulubione miejsca. Ale nie w kontekście geograficznym. Tylko właśnie tym, o czym. Bardzo nam miło, że ze chcieli wziąć udział w tej dyskusji…

Anita Demianowicz

Autorka bloga https://www.banita.travel.pl/. Poznaliśmy się przy okazji podróży do Gwatemali. Najpierw oczywiście wirtualnie. Anite warto podglądać, ponieważ podróżuje rowerem, robi bardzo, ale to bardzo fajne zdjęcia miejsc, które odwiedza. I robi to często telefonem, udowadniając, że liczy się kontekst i kadr a nie jakość i rozdzielczość. No i co najważniejsze – ma wielką wrażliwość do miejsc. Niedawno okrążyła Polskę na rowerze w 7 tygodni. Niespiesznie, po cichu, po swojemu, poza miastami. Ale gdybycie prześledzili jej relacje – zupełnie inaczej zaczniecie patrzeć na nasz kraj. I okazało się to strzałem w dziesiątkę. O wyczynie Anity dyskutuje od piątku prawie cały Internet 🙂

Anita o swoich ulubionych miejsach. Samotne drzewa i dramatyczne niebo:

fot. Anita 🙂

Drzewa od wieków były symbolem cykliczności natury, następowania po sobie pór roku. Wierzono, że tkwi w nich siła, a nawet, że mieszkali w nich bogowie, a więc od zawsze były związane z magią i często były obiektem kultu. I może właśnie ten oplatający drzewa mistycyzm tak mnie do nich przyciąga, szczególnie do „samotnych” drzew, które według mnie symbolizują siłę, konsekwencję, wytrwałość. Myślę, że tak kocham samotnie tkwiące gdzieś na polu czy na skale drzewa, bo się z nimi utożsamiam.
A dramatyczne niebo… Zapowiada ulewę lub burzę. Niesie ze sobą z jednej strony grozę, ale z drugiej nadzieję, bo przecież zawsze po burzy przychodzi słońce, a po deszczu pojawia się tęcza. Chmurne, wydawałoby się posępne niebo budzi niepokój, ale taki, który niesie ze sobą ożywienie. Najbardziej lubię to, któremu towarzyszy naturalne podświetlenie zdominowanego przez chmury słońca. Niezależnie od szerokości geograficznej jego niewyobrażalnie piękno każdorazowo oczarowuje mnie.

Paweł Klimek

Autor bloga W dobrym kierunku i współpracownik podróżniczej redakcji Onetu. Z grona nam znanych i czytanych, człowiek, który – zaryzykujemy stwierdzenie – absolutnie najlepiej i najbardziej wyczerpująco potrafi słowem opowiedzieć o miejscach. I co ciekawe – skondensować to czasami w kilku zdaniach. Niesamowita geograficzna i historyczna erudycja, wielka wiedza, świetna analiza podróży i lekkie pióro. Zahaczając o jego opisy, np. miejsc, które niby dobrze znacie – zapragniecie tam wrócić i pojrzeć na nie jeszcze raz. Na początek może – zacznijcie od jego fanpage. Naprawdę…

Paweł o swoich ulubionych miejscach. Górskie polany

fot. Paweł

Nie ma dla mnie takich miejsc, do których nie można podróżować. Nie gra tu bowiem roli odległość czy tak zwana sława jakiegoś miejsca. Podróżowanie to nie jest prosta funkcja odległości, lecz raczej stan umysłu, lub jak wolą niektórzy – rodzaj sztuki. To przemieszczanie się, którego istotną częścią jest odkrywanie na nowo miejsc, które się zna, lub które po prostu podobne są do tych które znamy i lubimy. Czasem jedzie się kilka tysięcy kilometrów, a czasem wystarczy wybrać się godzinę drogi od domu. Przypuszczam, ze większość ludzi, którzy podróżują, ma takie nieodległe miejsce, gdzie zaczyna się każda podróż, które samo w sobie jest celem i inspiracją zarazem.
Ja mam „swoją” polanę w górach, na której zarzuciłem „podróżniczą kotwicę” – w letnie wieczory świerszcze grają swoją niedokończoną nigdy symfonię, pachnie świeżym pokosem, a nad drzewami w oddali rysują się szczyty, które zawsze wydają się zapowiadać, że już niedługo kolejna przygoda. Choć tak naprawdę, leżąc na trawie, wiem, że w podroży jestem cały czas. Odnajduję bowiem w tym jednym miejscu obrazy i przeżycia z wszystkich innych gór, po których wędrowałem. W tym jednym miejscu koncentrują się myśli i obrazy, krzyżują się górskie ścieżki z Alp, Riły i Pirenejów, przeszłość i przyszłość splatają się w jeden węzeł. To miejsce w którym z dawnych przeżyć rodzą się nowe plany. Z rzeczy bliskich i małych tworzy się świat wielki i odległy, ale przecież od zawsze tak upragniony. Z mojej polany widać po prostu wszystkie inne polany świata

Justyna Sekuła

Osoba, którą podglądamy od dawna, nie tylko z uwagi na to, że pochodzimy z tego samego Beskidu 🙂 Pięknie pisze o górach i ucieczkach. Prowadzi bloga With Love. Mocno małopolskiego. Ale to też plus. Fantastyczne zdjęcia niby zwykłych miejsc, klimat, umiejętność dojrzenia drugiego a nawet trzeciego dna. Wręcz mitów i legend, które pasują jak ulał do wielu lokalizacji w Polsce. Niedawno rozpoczęła kurs przewodnicki. To co robi jest takie bardzo „przysiadalne”, sentymentalne, daje szanse nam zatrzymać się. A jednocześnie nie tracić tego co najfajniejsze w życiu.
I tu uwaga – czy najlepsi przewodnicy nie powinni mieć takich umiejętności opowiadania o miejscach i historiach jak najlepsi blogerzy podróżniczy? I na odwrót, czy najlepsi blogerzy podróżniczy nie powinni mieć na podorędziu tego zasobu wiedzy o miejsach, co najlepsi przewodnicy?

Justyna o swoich ulubionych miejscach. Cmentarze wojenne

fot. Lukasz Libront

Zniszczone, zapomniane, na odludziu. Przeżarte rdzą lub zgnilizną krzyże, porośnięte mchem nagrobki, mogiły schowane w leśnych zaroślach. Przyroda upomina się o swoje. Stare cmentarze wojskowe z czasów Wielkiej Wojny mają swój niezwykły, mistyczny klimat. Z jednej strony fascynują tajemnicą obco brzmiących nazwisk, z drugiej przerażają wizją hektolitrów krwi, która wsiąknęła w ziemię. Którą od lat karmią się drzewa. Historia na wyciągnięcie ręki i jej chłodny oddech na plecach. Przystań na chwilę. Być może usłyszysz cichy odgłos dalekiego wystrzału. Kątem oka dostrzeżesz ruch za swoimi plecami. Poczujesz zapach prochu. Być może. „Nie płaczcie, że leżym tak z dala od ludzi, a burze nam nieraz we znaki się dały. Wszak Słońce co rana wcześniej nas tu budzi i wcześniej okrywa purpurą swej chwały”.

#podrozedotutaj

Więc po prostu obiecaj nam coś. Jak nazywasz się prawdziwą motylofanką, prawdziwym motylofanem…
Jeszcze w czasie tego lata. Wyrusz w Podróż Do Tutaj. Nie szukaj wymówki. Zajmie Ci to jedną niedzielę, pół niedzieli, jeden wieczór. Albo jedną chwilę…

Znacie takie rodzaje miejsc, które zawsze są… hmm, do opowiedzenia? Ta skałka, jezioro, plaża, wzgórze, wąwóz, podwórko, wioska, ruiny, klasztor, mural, kamienica, nieczynne tory, łąka.
Śmiało, proponujcie, zainspirujcie innych. Zachęcamy też Was do tagowania swoich zdjęć na fb i instagramie tagiem #podrozedotutaj. Zbierzmy te miejsca – opowieści 🙂

p.s. a na koniec zobaczcie to wideo 🙂 Warto