Gwatemala z pirackim pozdrowieniem: Rio Dulce i zamek San Felipe

Jest tak gorąco, że zaraz chyba się rozpłyniemy – zwłaszcza, że mamy ze sobą cały nasz ekwipunek (dojechaliśmy tu busem z Santa Elena koło Flores, który wyjeżdżał stamtąd bardzo wcześnie rano) a tłok na ulicy jest tak wielki, że ciężko się przebić przez wszechobecnych sprzedawców, motorynki, auta, stragany… Witamy w Rio Dulce!!!

Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy podczas drogi nie mieli jakiejś przygody. Tym razem wypadek TIR-a i czekanie w długim korku – to chyba już jakieś fatum! Jak nie zepsuty autokar, to wypadek na drodze. No ale dobra – w końcu jesteśmy! Przez chwilę przeszło nam przez myśl, żeby coś zjeść, w końcu jest pora śniadaniowa, ale upał w połączeniu ze smrodem spalin jakoś nas odstręczył od jedzenia.

Udajemy się więc w kierunku przystani nad rzeką o tej samej nazwie do miasto – Rio Dulce, stąd chcemy się dostać do Livingston wioski karaibskiego ludu Garifuna, do której nie da się dostać samochodem lub autobusem.

Brzegi rzeki Rio Dulce to fascynujący świat flory i fauny – coś takiego zawsze chcieliśmy zobaczyć. Egzotyczna roślinność: drzewa tekowe, mahoń, namorzyny, poza tym bogactwo ptaków: wszechobecne potężne tukany, niczym białe zjawy smukłe czaple – przepiękne!
Nad rzeką Rio Dulce zbudowany został największy most w Ameryce Środkowej, który łączy miasta Fronteras i Rellenos.

Wśród zieleni drzew i kolorów kwiatów dostrzegamy wiele przystani jachtowych, małych marin, bardzo liczne drewniane domki z obowiązkowymi drewnianymi pomostami i tarasami na których wiszą hamaki.
– Patrzcie, a to jacht prezydenta Gwatemali! – wołają.
Wiele z nich, to miejsca, w których można się zatrzymać rozkoszując się słońcem (nawet na dłużej, bo turysta może sobie tutaj wynająć pokój albo cały bungalow), jest nawet takie miejsce, w którym znajduj się gorące źródła. Poznacie je po charakterystycznym zapachu siarki (albo inaczej – smrodu „zgniłych jaj”), z resztą panowie kierujący łódkami zwykle się tu zatrzymują (nie wiadomo jednak kiedy, bo tutaj nie ma reguły – czy w drodze do Livingstone, czy w drodze powrotnej).

Nie wiadomo też, bo to też nie jest regułą, czy będziecie płynąć z zawrotną prędkością, nie mając czasu na podziwianie, a co dopiero na robienie zdjęć, drżąc o wasze bagaże umieszczone na dziobie (spadną, czy nie spadną?), czy raczej tak turystycznie – powoli, bez urywania głów silnym wiatrem (łódki są oczywiście otwarte). My nie możemy się już doczekać żeby wejść na „pokład” łodzi i odbyć tą wymarzoną podróż.

Okazuje się jednak, że łódka odpływa dopiero za 1,5 godziny – poinformował nas nasz nowy przyjaciel – naganiacz, który na swojej motorynce zaczepia wszystkich turystów i „odprowadza” na przystań. Na miejscu, w budce, gdzie należy się zapisać na konkretną godzinę „odpływu” i w której kupujemy bilety (około 12 $) dowiedzieliśmy się, że rzeczywiście pozostało nam jeszcze dużo czasu. Coś więc trzeba z nim zrobić, jest za gorąco, żeby chodzić po miasteczku (poza tym nie m tu tak naprawdę nic ciekawego), siedzieć na ławce na przystani też jakoś tak głupio. Postanowiliśmy więc, z poznaną przed chwilą parą Polaków wynąć małą łódkę (od naszego przyjaciela – a jakżeby inaczej) i udać się do pobliskiego Castillo de San Felipe – twierdzy wybudowanej dla ochrony przed piratami na zlecenie króla Hiszpanii Filipa II. Zamek? Dość stary? Tutaj? Ekstra!

Znajduje się w miejscu, gdzie rzeka Dulce wpływa do jeziora Iztabal na samym krańcu półwyspu. W czasach kolonialnych Rio Dulce była ważnym szlakiem handlowym, którym spławiano cenne towary w górę rzeki i w głąb Gwatemalii (stąd taka aktywność piratów). Wstęp na zamek i w ogóle na  półwysep gdzie ustanowiono Park Narodowy –  miejsce wypoczynku wielu miejscowych, to 20 Quetzali.

Kamienna twierdza zachowana jest w bardzo dobrym stanie, to wynik rekonstrukcji, która miała miejsce w latach 50′ XX wieku. Można po niej spacerować do woli, zaczynając od przyjemnie chłodnych i zacienionych pomieszczeń na parterze aż po sam szczyt, gdzie ustawiono armaty mające chronić przed najeźdźcami.

  

Początki zamku sięgają XVI wieku – wówczas postanowiono wybudować pierwszą wieżę obronną strzegącą przed korsarzami – Torre de Sante, następnie po zburzeniu tej pierwszej, wzniesiono – Torre de Bustamante. Powtarzające się ataki piratów w końcu wyprowadziły króla Hiszpanii i jego „zamorskich współpracowników” z równowagi i w 1651 roku postanowiono wznieść twierdzę z prawdziwego zdarzenia. Twierdza pełniła też przez pewie czas inną funkcję. Po chwilowym spokoju od pirackich ataków, założono tu więzienie, by potem znów powrócić to jej pierwotnej funkcji – ochrony przed wodnymi rabusiami (głównie za sprawą piratów zwanych „Los hermanos de la costa”). Ich bazy znajdowały się na Jamajce, Kubie czy wybrzeżu Belize a cel wypraw – oczywiście dość bogate wybrzeże hiszpańskich kolonii.
Dalej historia się znów kilkakrotnie powtarzała aż do momentu, gdy holenderscy piraci (albo o holenderskim rodowodzie) ograbili zamek doszczętnie. Postanowiono wówczas znów go odbudować doceniając jego strategiczne położenie i rolę jaką odgrywał dla utrzymania spokoju w tej częsci hizpańskich kolonii.

Bardzo Wam polecamy wybrać się tutaj, ponieważ łódka, którą będziecie płynąć do Livingston nie zatrzymuje się w tym miejscu, często nawet nie zwalnia, by zrobić zdjęcie chociaż z oddali. A i z tej perspektywy ładnie się prezentuje – surowy kamienny mur z trzema wieżami strażniczymi na tle błękitu wody i zieleni palm.