Hiddensee. Najmniej znana wysepka na Bałtyku. Ale to bajkowe miejsce!

Nigdy nie sądziliśmy, że tak olbrzymi prom może tak wolno sunąć. Po prawej stronie mijamy nabrzeże Schaprode, potem małą plażę i szuwary, w oddali majaczą szmaragdowe wody laguny, po której drugiej stronie czekał na nas specyficzny raj, o którym szczerze mówiąc jeszcze kilka miesięcy temu nie wiedzieliśmy. Ale przyciągnęły nas niesamowite opowieści o tym miejscu, zwanym przez miejscowych „Słodziutkim małym krajem”, ze względu na królestwo rokitnika. Płyniemy na Hiddensee. Co nas tam spotka?

Promy przybijają do Vitte albo Kloster. Wysiadamy w pierwszym,za chwilę wypożyczymy rowery za 7 euro (jest tu kilka wypożyczalni) i z małym przystankiem przy jedynym na wysepce wiatraku i centralnej plaży tak czy siak ruszymy do Kloster. Po drodze mijamy charakterystyczne bajkowo wyglądające chatki, kryte sitowiem. Niektóre z nich przybierają fantazyjne skojarzenia jak całkowicie niebieski Blaue Scheune czy będący skróconym o jedno piętro „Domem Muminków”, dom Astrid Nielsen, niemieckiej noblistki.

Zresztą… „Wyspa Noblistów” to drugie imię Hiddensee. Zatrzymujemy się na zachodniej plaży, by zażyć kąpieli słonecznych i nagrać kilka ujęć do reklamy, którą przygotowujemy dla Niemiec.

No właśnie. Wjeżdżając do Kloster zdajemy sobie sprawę, że wjeżdżamy do wioski, w której kiedyś prawdopodobnie gromadziło się najwięcej pisarzy, poetów, malarzy niemieckich na metr kwadratowy. A na pewno Noblistów. Obok Tomasza Manna, Zygmunta Freuda, Gerharda Hauptmanna, który miał tu swój dom, w którym tworzył. Artystyczna bohema ówczesnych Prus na tyle ukochała sobie Hiddensee, że w złotych latach z Berlina przybywały pielgrzymki artystów różnych miar, czasami specjalnym statkiem. W sercu Kloster schował się kościół a wokół niego kilkadziesiąt nagrobków, niektóre pamiętające początek XIX wieku. W środku ktoś pogrywa sobie na organach kościelnych. Ćwiczebnie. I nawet się nie odwraca, słysząc ciekawskich, mielących językami w kościółku.

Wyspa z lotu ptaka przypomina konika morskiego. Wydawało mi się, że tylko ja na to wpadłem, ale oczywiście byłaby to przesada.  Okazało się, że nie ja 🙂

Konik morski i złota kotwica znajdują się na herbie gminy. Choć powinien znaleźć się tu rokitnik. Kwiaty i owoce tego mało znanego w Polsce, a przecież bardzo charakterystycznego dla Bałtyku krzewu, to wyróżnik Hiddensee.
Mieszkańcy tworzą z niego soki, dżemy, nalewki a nawet wódki. No i tak jakoś wyszło, że finalnie… produkt turystyczny, obowiązkową pamiątkę z wyspy. Kupujemy dwie małe buteleczki, jedną dla siebie, drugą dla mamy. No dobra, w sumie trzy 😉

Sercem Kloster wydaje się mały staw i skrzyżowanie dróg a może raczej dróżek, z których jedna prowadzi, lekko pnąc się na okoliczne wzgórza, najpierw na punkt widokowy, z którego zobaczymy większość równin wyspy a potem w kierunku właściwego Klasztoru, od którego nazwy wzięła miejscowość. Dziś zamiast klasztoru jest gasthaus a obok można wynająć domki z niebywale pięknym widokiem na Bałtyk, szumiący zielonkawą wodą gdzieś 40 metrów poniżej. Najwyższy „szczyt” wyspy sięga raptem 90 metrów, ale z klifu obok wydaje się jakby przepaść dorównywała wysokością tej z kredowych klifów w Jasmund.

Najbardziej charakterystycznym i chyba najpiękniejszym fragmentem wyspy wydaje się Park Narodowy i położona centralnie Latarnia Morska Dornbusch To, co wyłania się nam zza sosnowego lasu, gdzieniegdzie urozmaicone kępkami pączkującego rokitnika (kwitnie na pomarańczowo, owoce również są jasnopomarańczowe) wydaje się wręcz idealną scenerią na rozłozenie palety, płótna i malowania. Gdyby tak nie wiało…
Dosłownie rzut kamieniem szlakiem stąd na północny-wschód wyrastają kolejne niewysokie klify. Jednak, gdy uzmysłowimy sobie, że jestesmy na wysepce mniejszej, niż Lublin, to każdy klif wydaje się niesamowitym zjawiskiem. To nie mikrokontynent. To nanokontynencik.

Jeśli mielibyśmy go do czegoś porównać, choćby na poziomie wyobrażeń, co przypomina trochę Avonlea i Wyspę Księcia Edwarda z przygód Ani pióra Lucy Montmogery. Przynajmniej ten obraz wykreowany przez obrazy telewizyjne.

Wiatr popycha nas, gdy wracamy groblą z Kloster do Vitte. Z wiatrem nie radzą sobie nawet rybitwy, które na wyspie mają swoją ogromną kolonię lęgową. Za chwilę będziemy uciekać przez porywami wiatru na prom, który spokojnie ale stabilnie pomnie znów ku Schaprode (a płyną stąd też promy do Ralswieck i Stralsund). Po kolejnej chwili siedzimy już przy lokalnym piwie i przepysznym śledziu w bułce, czekając na lokalny autobus #35 do Bergen.

Jest jeszcze kilka dni przed sezonem, więc trochę się naczekaliśmy. Siedząc w biało-niebieskim koszu wystawiamy buzie do słońca i żałujemy, że nie mamy tyle odwagi i fantazji, co XIX-wieczni artyści, by wszystko rzucić i… wyjechać na wiele, wiele dni na Hiddensee. By nie robić nic.

Informacje praktyczne: Promy do Hiddensee odpływają z 3 portów. Najbardziej sensowne wydaje się jednak wystartowanie w Schaprode. To bardzo ładne, ale dość daleko położone miasteczko, gdzie znjaduje się spory parking, dla zmotoryzowanych turystów. Ale jesteż ostani przystanek linii autobusowej nr 35 z Bergen. Kursy promowe są skomunikowane z godzinami przyjazdu i odjazdu autobusów. Wrócić z wysepki na wyspę właściwą możemy o 15:30 lub 17:30. Ta druga godzina wydaje się lepsza, bo od razu po chwili od zacumowania macie autobus. My wybraliśmy wcześniejszą opcję i utknęliśmy w Schaprode w przemiłej knajpce Schilling Gasthof na bułkach ze śledziami, piwie i kawie. Ojej 🙂
Na wyspie wieje. I to ogromnie. Nawet jak było słonecznie i ciepło, musieliśmy zakładać czapki i kurtki, bo odczuwalna była 10 stopni mniejsza. Na zwiedzanie wysepki z użyciem roweru wystarczy bez problemu dzień a nawet pół dnia.

Więcej zdjęć z tej niesamowitej wysepki przy wyspie. Zobaczycie w fotogalerii poniżej: